Neste terceiro capítulo, cautivo xa do mar, devezando por coñecelo, comezan os delirios e os desexos de mergullo, a perdición ou a gloria, ou quizáis a nada. Espero que vos guste.
7
Fago
gárgaras coas ondas do mar.
É a nova forma de lavar a conciencia.
O recordo daquelas mans
fixeron que decidira gardalo aire
É a nova forma de lavar a conciencia.
O recordo daquelas mans
fixeron que decidira gardalo aire
No desaire de estar
equivocado.
Intrigado, auga
clara mais non clarividencia.
Incerteza, tamén é
ciencia,
no pasado houno
mares
dos que non sabiamos
a súa existencia...
8
Vou a saltar de ti a
min.
Unha grapa que está
solta,
por acción do
vento.
Fas de min un avión
de papel.
Quero camiñar sobre
a marea
e sentir o choque da
area na pel.
Que me crucen sinais
a cara,
de cara a me decatar
do narcisismo infiel
a miña propia
estirpe.
E extrapolarei os
meus límites
ata sentirme
realizado dos meus inicios.
9
Como lle chamarán
os peixes do
profundo
á superficie?
A maldade da
escuridade,
é relativa;
cálmaa a bebida.
Mergullar é
sumerxir un cactus,
redundancia;
equivalencia
a deixalo morrer,
ou esquecer.
10
A til do acento dos
mariñeiros
no aceno ao paso do
barco.
Pequeno, pequeno.
Petit,
dicir, as palabras ao raso
para que alcancen o
máis alto no ceo.
O sinfín dos
confíns dun tornillo.
Un pillín, soltou
as cordas de amarre.
O patrón busca
culpable
máis non hai
resposta.
Disque navegaba só
pois así non
mandaba mariñeiro.
Comentarios
Publicar un comentario