Hei voltar pronto, descoida
-Si..
- Abur! Chamareite ao chegar!
Non tiña nada que facer así que
fiquei alí plantado no medio da xente que coma min viñera a se despedir de
alguén e que xa tornaba as súas casas.
É máis difícil esperar o regreso
que coñecer a partida, porque a miúdo, non hai data de retorno. I é que quen
marcha adoita levar unha maleta pero quen queda na terra queda, ás veces sen
nada. As veces marcha a vida nun tren que non podes coller e ficas cos pés cravados.
E aí quedei. Na miña expresión, o
baleiro, a nada. Na miña mente, un "Abur", un adeus. Tomei un café
só, alí mesmo, onde che cobran por un ollo da cara e mais os dentes de prata
por un vaso de 200mL.
Os homes brancos cisxénero
adoitamos ter un grave problema para afrontar que a realidade non sempre está
para o noso desfrute… E foi un mal momento para descubrilo e unha moi mala
maneira. Quedar impasible, tendo que aceptar un futuro incerto, incompleto, quizais
mesmo baleiro. Baleiro como as miradas que se cruzaban ca miña, ollos reais
pero miradas de preocupación imperceptible.
Sorbín lentamente, non tiña
ningún tipo de présa. Ao café seguiulle unha tónica que pedín como escusa digna
a min mesmo para botar un rato máis naquel lugar atestado de xente e baleiro de
complicidade para a miña causa.
Que quedaba alí de min? Que parte
de min, non estaba embarcada? Non sabemos realmente o que é o sentimento
baleiro, porque cando estamos baleiros, non podemos sentir.
Cando ía coller o ascensor para
baixar ó parking sorprendeume unha mera pregunta formal:
-Subes ou baixas?
-Eh... Non, non quería coller o
elevador, síntoo, trabuqueime
E alí quedei. Nun banco canda
porta.
Por que adoitamos dicir
"pensar noutra cousa", cando non hai nada máis importante que o que
te preocupa? É acaso responsábel esquecer realidade por moi difícil que sexa? Ser
feliz e estar tranquilo, son inevitablemente produto da evasión da realidade. E
agora a vía de escape está lonxe.
*Sona o
teléfono*
Comentarios
Publicar un comentario