Non hai rumbo

Somos seres cun final incorporado. Pero, como a carabuña das froitas, adoita vir escondido. E somos tamén seres impacientes, buscando o temón, como se foramos máis que grumetes do barco de rumbo fixo. Os sabios do mar saben que non se ve terra ata estares ben preto do destino.

É moi difícil afacerse a vivir sentado, a mirar para as ondas sen poder botarse a elas; non é xusto nin de agrado ter que calar dende a cuberta ante o cuspe que che botan enriba os de primeira clase, coas súas comodidades e vantaxes.

Nas diversas paradas e descansos que teñen os camiños, no canto de durmir como sería razoábel,  eu aproveito para coñecer compañeirxs de viaxe, para falar e para descansar a mente da monotonía do noso traxecto.

Nunha desas paradas, foi onde coñecín a Brais. Se algo me fixo acercarme a el foi sen dúbida o innegable atractivo que tiña a súa mirada perdida non infinito. Acerqueime:

-Ola, es novo aquí? Non te vira nunca.

- Si, subín nesta parada.

- Subiches obrigado, a que si?

- Non, realmente non o pensei moito. Escoitei dicir que era interesante e sumeime sen máis.

-Mais, estás seguro de que queres deixar atrás todo e ver aquí a realidade sen remendos nin farrapos?

- Non sei

A pesar de semellar ser un home sen dirección, apagado e aburrido causaba en min unha sensación moi positiva, probablemente brindada pola maneira na que se repeiteaba, facendo un aceno que lle brindaba un ton misterioso.

Conteille unha chea de cousas sobre o porqué do meu embarco, as miñas teimas, os meus soños, as miñas aspiración que habían ser conquistadas mediante unha loita épica e diaria, e el finxía estar interesado.

Tiñamos unha boa confianza falando, sentía seguridade para dicirlle o que for, sabía que, se cadra por compromiso, ía responder con sinceridade.

-Facemos demasiado por sobrevivir.

-Eu directamente non fago nada, e por iso sobrevivo.