Sei que eres sabia.
Eres savia da árbore do saber:
coñeces incluso os segredos
de facerme sorrir,
do máis esencial pracer.
Dame a solución ti que sabes:
qué remedio teño querida,
se non terte é a enfermidade,
e ti es a menciña que me dá a vida?
Ti sabes facer maxia sen variña,
que xa a primeira quedou grabada
e dende aquel día á tardiña
só creo nos poderes da túa mirada.
Ti sabes de milagres, telos feito:
-cómo fas da chuvia beizos
que se buscan na humidade,
que iluminan ceos de escuridade?
De todo canto sabes,
quero que me ensines,
a máxima das artes:
os segredos de amarte
Comentarios
Publicar un comentario