Eu non estou onde estou hoxe por perseguir os meus soños. Estouno por escapar das pantasmas da fame que aínda me persiguen cada día. Se tivese perseguido os meus soños estaría xa nun nicho, eses camiños de fantasía son para aqueles cunha conta bancaria que sirva de salvavidas se a realidade afoga. A min ningún Estado me rescata como aos bancos, a min tíranme da corda atada o pescozo ca que nacín, herdada do papá e a mamá quen como toda a familia naceu cas cadeas postas.
Agora si, se algo non me faltou xamais foron as ganas de dar pasos cara adiante, non para avanzar, senón para manterme no sitio cando vento turraba forte cara atrás. Trinta anos a espertar ás sete e media da mañá, para escalar con valentía a arrogancia dos meus superiores, así como as imponentes escaleiras dalgún guindastre con averías que resultaban demasiado leves para pagar por elas a un centro de reparación especializado. Así levo perdida a vida para sobrevivir cada ano tendo que dicirlle aos meus fillos que este Nadal tampouco habería máis regalos.
As cousas cambian sempre, e a miúdo irremediablemente para mal. Era esa longa época na que na Galiza o sol decide agocharse uns cantos meses entre as máis densas nubes, deixando o ceo gris e as os monos de traballo mollados. Hoxe tocaba arranxar unha imperfección na plataforma do guindastre que colocaba o teito do reformado Estadio de Balaídos. Algo sinxelo, pero por formalidades e parvadas de seguridade tiñamos que ir dous operarios: a nova rapaza, Inés, xoven e apañada levaba só unhas poucas semanas na empresa a aturar non só aos xefes senón aos compañeiros que incapaces eran de gardar un piropo eran na súa presenza; e mais eu.
Coincidiu que aquel día estaba alí o noxento do José, un home cuxo único mérito para poder mangonear sobre todos nós era ser sobriño do propietario, facendo unha rutinaria inspección do traballo que nós faciamos. Manda truco, o traballador máis vago da empresa xulgando canto de esforzo poñiamos nas nosas tareas. Como bo troglodita que era, o José era incapaz de non babear na presenza da Inés.
Debía ser que non lle deixaran entrar a noite anterior no "clube" ao José que se mostrou especialmente pesado ca pobre rapaza xa farta de aturar a todo compañeiro no traballo. Empezou con un:
-Inés, ponte traballar Inés que quero ver ese cú duro!
Pouco máis noxento se podía ser máis era un home "ambicioso" e os seus esforzos por dar asco non eran inútiles, cada vez conseguía dar máis. E os comentarios tornaron en toqueteos. Primeiro as nalgas, logo os peitos. Eu miraba para a pobre muller que era incapaz de manterme a mirada. E todo o horrible que era aquilo debía ser sumado ao perigoso de realizar tales movementos a trinta metros de altura. A intensidade das agresións era tan crecente que comecei a considerar actuar. Andaba eu nesas cavilacións cando aquela escoria de persoa comezou a empuxar a pobre rapaza. Foi tan forte o golpe que case tira con ela abaixo.
Non conforme, dispoñíase a facelo outra vez, desta vez con máis intensidade e foi entón cando advertín que nese momento a Inés estaba nun lugar no que a baranda non a cubría ante un empurrón. Nese momento, farto da miña cobardía durante todo o acontecido, lanceime a interceptar o golpe. Quedei agarrado a Inés. Xirei para buscar a cara enfadada do agresor máis non estaba na plataforma. Inés choraba.
Eu escribo isto, aquí no frío dunha sala de espera. Non queda nada por loitar, a defensa dun avogado de oficio pouco puido facer contra as acusacións do fiscal. Eu rendinme hai xa moito, rendinme para que unha compañeira poida seguir loitando. De novo preso do destino,como toda a miña vida, mais desta volta atado dunhas cadeas que pronto cobrarán forma.
Comentarios
Publicar un comentario