Soca

Da calor innecesaria de estranar 

De volta ao certo dunha imaxe 

que nunca se repetiu 

Sen só saber se ficar en silencio 

Ser son, sen sentir 

Suxeito dos pés á corda,

case cando cantar catalizaba cariño

E agora xa non

Cada fío era camiño 

e cada ausencia advirte unha cor