-
Lois
corazón.. non lles fagas caso aos veciños, que van saber eles mellor que a
mamá? O único que vai pasar mañá é que imos ter moitos invitados para á hora de
comer .
-
Si
mami? O veciño preguntaba a onde iamos ir agora, é que nos imos mudar?
-
Non
filliño, non vai pasar nada, anda vai para cama que xa hei ir eu agora canda
ti- conclúe Marta levantándose mentres lle fai un aceno a Lois para que marche
á súa habitación.
A nai retírase ao
seu cuarto e métese debaixo das sábanas, malia ser consciente de que non vai
durmir en toda a noite…
Amenceu xa, para
almorzar, o de sempre, leite e dúas galletas, quizáis algo escaso, máis ao
pequeno Lois non lle parecía tal, el nunca mirou un almorzo máis grande fóra da
televisión, para este cativo iso era cousa das películas. Os seus catro anos
non lle deixaban entender a realidade que vivía, súa nai tampouco quixo
contarlla nunca, para a ela foi sempre máis importante que fose feliz. Pero
aínda así, Lois sabía que había tempo que a súa mamá estaba preocupada,
intranquila, sabía que había algo que non lle deixaba durmir. E hoxe, aínda máis
que habitualmente, Marta estaba nerviosa (“debe ser polos invitados”, pensou
Lois).
A iso das dez da
mañá comezou a entrar xente, e para desilusión do cativo, nin viñeran os avós
nin traían pasteis… Ata oito amigos e amigas da nai chegaran a casa de Marta
cando eran ás doce e soaban as últimas campás que Lois escoitaría tranquilo. Na
porta sonou un golpe que máis que por forte doeu por contundente no máis
profundo da esperanza da nai, ao que acompañou un grito:
-
Policía!
Marta Rodríguez Saavedra, portamos la orden de deshaucio notificada por su
banco, rogamos que abandone el inmueble
o del contrario deberemos sacarla a la fuerza.
Os amigos de
Marta tentaron disuadir á policía á par que Lois facía milleiros de preguntas
que non tiñan respostas:
-
Mamaii!
Porque nos queren botar da casiña? Deben estar equivocados, porque non llo dis
mamá?
-
Tranquilo
Lois, non nos han mover de aquí.- respondía tentando mostrar unha serenidade
cada vez menos real.
Á media hora a
porta foi botada abaixo. Marta agarrada polos policías foi sacada do domicilio
e foi obrigada a entregar as copias das chaves do fogar, mentres vía como unha
asistente social levábase ao seu único fillo, o único que lle quedaba no mundo
e que pensaba que ninguén xamais lle podería quitar, do cal acababa perdida a
custodia pendiente dun xuízo cuxos custos non podía pagar cun avogado que non
tiña.
Lois choraba e
gritaba pola súa mamá:
-
Mami
onde te vas? Porque me teño que ir con esta señora?
Preguntas ás que
a pobre Marta non quería nin imaxinar na súa cabeza, tratando de acercarse ao
seu fillo cando tras unha breve despedida levábanllo lonxe dela nun coche que
non podía perseguir, respondéndolle a berros ao seu fillo:
-
Tranquilo
meu pequeno, maña ímonos ver, quérote moito, non o esquezas! Pronto estaremos
xuntos outra vez!
As bágoas enchoupaban as meixelas da boa de Marta mentres pronunciaba unhas
palabras que sabía que eran falsas. Marta só sabía iso. Descoñecía que ía facer
agora, cunha hipoteca que pagar dunha casa na que xa non podía vivir, co mísero
ingreso que o Estado lle proporcionaba pola morte en accidente laboral do pai
de Lois cando este só tiña meses. Nin sequera soubo xamais o que firmaba
naquela hipoteca baleira de contido para unha muller que só fixera a EXB.
Marta non era culpable de nada e agora, pobre e soa gritaba ao ceo ante a
ollada atónita dos seus veciños:
-
Quitáronme
o coche, o teléfono, a casa, leváronme o marido, e agora quítanme a meu fillo!
Vou queimar o congreso e a casa do dono do Banco! Xúroo polo meu fillo que me
levaron que é o que máis quero no mundo! Xúroo.
iMais a pobre Marta díxoo sabendo que aínda conservando a respiración, todo o que ela coñecía como vida acabara de morrer fronte aos seus ollos.
iMais a pobre Marta díxoo sabendo que aínda conservando a respiración, todo o que ela coñecía como vida acabara de morrer fronte aos seus ollos.
Comentarios
Publicar un comentario