Aquel intre xuntos semellou unha eternidade. Tamén pareceume ser efímera. Iso pásanos cando non sabemos se nos gusta o que queremos... Penseino ben é decidín que a mellor opción era deixar de pensar e facer aquilo que tan ben se nos daba, querernos. O demáis foi fácil.
Pero empecemos polo principio mellor... É noite, é verán, son as festas da Virxe dos Milagres, non é que sexa eu moi devoto (á igrexa nunca lle gustaron moito os da miña estirpe), pero para unha vez que neste pobo morto hai algo de proveito decidín abandonar por unha noite a soidade da miña casa. Vestinme cunha camisa e arregleime un chisco, a ocasión era importante máis non era para tanto.
Fun a pé ata o o torreiro onde se celebraba a festa, pedín unha cubata na barra e observei a orquesta, que semellaba demasiado animada para estarmos 50 personas alí, e charlei un pouco cos meus veciños aos que moito cariño tampouco tiña. Unha cara entre a xente chamou a miña atención, non era habitual ver na aldea persoas de fóra.
- E logo aquel maqueado, quen é? Seica temos turistas agora ..- preguntei con retranca a un veciño da barra
- Aquel é o Xurxo, non o recordas? É da cidade pero solía vir nos veráns pensaba que erades amigos..
Se aquel home dixo algo máis, xa non o escoitei máis . O meu cerebro colapsou. Sete anos dende que desaparecera da miña vida aquel moreno de ollos claros que revolucionara o meu corazón. Seis anos dende que o odiaba por faltar a súa promesa de voltar cada verán sen unha mísera explicación. Pero se non podía estar eu xa máis confuso xusto crúzanse as nosas miradas. Non atopei nos seus ollos unha pizca de arrepentimento nin tampouco de complicidade. Empeorou a miña saúde cardíaca cando fixo un aceno a modo de pregunta "ves ti ou vou eu?" e sen a miña resposta comezou a andar cara min. Tomei un trago mirando cara abaixo, tendemos a facelo cando non queremos mostrar que non sabemos qué facer ou dicir, pola contra, o efecto real é que evindenciamos esta situación. E Xurxo percatouse.
Antes de dirixirse a min cambiou o xesto da súa cara, ese sorriso despreocupado tornou en un rostro algo máis serio.
- Meu bo amigo Luís! Canto tempo! - dixo sen mostrar un ápice de nervios
- Si, sete anos - dixen fríamente.
Fixo unha sinal de irmos pasear e accedín, na barra tampouco se me perdía nada. Pronto percateime das súas intencións, levábame a onde as parellas íanse a dar amor ca mellorable banda sonora da orquesta lonxe das miradas da xente. Na miña cabeza o de sempre. O medo, o qué dirán, o dicirlle de irmos a un sitio onde non nos mire ninguén. Na súa boca palabras baleiras de sentido para min xa:
- Segues igual de rapaz.. e de guapo!- dicíame por dicir algo, porque esas son as cousas que se din neses momentos, e eu sabiame máis vello e descuidado.
Eu non o escoitaba, nin as breves declaracións da súa intención de volvermos ter algo xuntos, algo serio.. Eu odiábao. De verdade.
Chegamos a aquel lugar e Xurxo acaricioume a meixela.
Pero empecemos polo principio mellor... É noite, é verán, son as festas da Virxe dos Milagres, non é que sexa eu moi devoto (á igrexa nunca lle gustaron moito os da miña estirpe), pero para unha vez que neste pobo morto hai algo de proveito decidín abandonar por unha noite a soidade da miña casa. Vestinme cunha camisa e arregleime un chisco, a ocasión era importante máis non era para tanto.
Fun a pé ata o o torreiro onde se celebraba a festa, pedín unha cubata na barra e observei a orquesta, que semellaba demasiado animada para estarmos 50 personas alí, e charlei un pouco cos meus veciños aos que moito cariño tampouco tiña. Unha cara entre a xente chamou a miña atención, non era habitual ver na aldea persoas de fóra.
- E logo aquel maqueado, quen é? Seica temos turistas agora ..- preguntei con retranca a un veciño da barra
- Aquel é o Xurxo, non o recordas? É da cidade pero solía vir nos veráns pensaba que erades amigos..
Se aquel home dixo algo máis, xa non o escoitei máis . O meu cerebro colapsou. Sete anos dende que desaparecera da miña vida aquel moreno de ollos claros que revolucionara o meu corazón. Seis anos dende que o odiaba por faltar a súa promesa de voltar cada verán sen unha mísera explicación. Pero se non podía estar eu xa máis confuso xusto crúzanse as nosas miradas. Non atopei nos seus ollos unha pizca de arrepentimento nin tampouco de complicidade. Empeorou a miña saúde cardíaca cando fixo un aceno a modo de pregunta "ves ti ou vou eu?" e sen a miña resposta comezou a andar cara min. Tomei un trago mirando cara abaixo, tendemos a facelo cando non queremos mostrar que non sabemos qué facer ou dicir, pola contra, o efecto real é que evindenciamos esta situación. E Xurxo percatouse.
Antes de dirixirse a min cambiou o xesto da súa cara, ese sorriso despreocupado tornou en un rostro algo máis serio.
- Meu bo amigo Luís! Canto tempo! - dixo sen mostrar un ápice de nervios
- Si, sete anos - dixen fríamente.
Fixo unha sinal de irmos pasear e accedín, na barra tampouco se me perdía nada. Pronto percateime das súas intencións, levábame a onde as parellas íanse a dar amor ca mellorable banda sonora da orquesta lonxe das miradas da xente. Na miña cabeza o de sempre. O medo, o qué dirán, o dicirlle de irmos a un sitio onde non nos mire ninguén. Na súa boca palabras baleiras de sentido para min xa:
- Segues igual de rapaz.. e de guapo!- dicíame por dicir algo, porque esas son as cousas que se din neses momentos, e eu sabiame máis vello e descuidado.
Eu non o escoitaba, nin as breves declaracións da súa intención de volvermos ter algo xuntos, algo serio.. Eu odiábao. De verdade.
Chegamos a aquel lugar e Xurxo acaricioume a meixela.
Comentarios
Publicar un comentario