Non paro de observar as
fotografías da miña infancia que están pegadas na parede. Soa Chet Baker de
fondo cun Almost Blue e as horas pasan mentres me perdo na inmensidade
proxectada no papel fotográfico. É incrible, esa non son eu. Non recordo que o
tempo pasase a pasos de xigante polo meu carón, nin sequera sei se
realmente eu avancei con el. Penso que quedei estancada no día no que me caeu o
meu primeiro dente ou no que raspei os xeonllos caendo pola costa do colexio.
Eu non crecín ao lado dun reloxo que me fose marcando ás horas dunha en unha.
Eu sempre fun un corpo libre, unha mente en branco.
Nas imaxes podo ver a miña
evolución reflexada. Un, dous, tres... quince anos; sei que son poucos para
alguén que teña oitenta pero a xente nova tamén temos dereito a enfadarnos co
tempo. Ese tempo que non perdoa e soe deixar marca en todo aquilo que estea, é
dicir, non só en nós, os humanos, senón tamén nas pedras. Elas non falan, pero
morren. A auga e o tempo destrúenas, non perdoan a ninguén; e eu, aquí, sigo
deixando que pase o tempo, sen min.
Frío fronte os días xélidos, pero
sen saber que é noite de inverno. Consciente de que o tempo mata i que unha
unidade sempre significa algunha forma de dor. Pero cuantificar en tempo os
problemas é esquecerme de quen son. Pensar en cantos anos ten o disco de Pink
Floyd que está na miña mesa mentres escribo, no canto de pensar no valor de
cada acorde. Eu penso como Orham Pamuk, que ocorre cando o tempo é a
enfermidade, deixa entón de ser o remedio que todo o cura?
A miña vida non necesitou nunca
reloxos ,como xa dixen, e polo tanto tampouco cronómetros, pero si necesita pausas,
i é que xa dixen que quizais vivo nunha pausa do tempo, nunha vida conxelada
mentres o resto continúa a correr. As pausas son o desacougo ante unha vida
baleira que nos obrigan a querer, por iso preciso pulsar ese botón na mente, eu
que non teño reloxo, para descansar do baleiro estresante dunha existencia
programada.
Se cadra nunca somos
suficientemente intelixentes para saber cando é bo parar, pero si sabemos, sen
ningunha dúbida que ao fin e ao cabo, a ansia de intelixencia é unha das
patoloxías máis negativas do ser humano.
Comentarios
Publicar un comentario