De soñar espertos.

Chorarlle ás bagoas:

ás bágoas da morriña.

De pasos solitarios

(entre moita xente)

lonxe das túas pegadas.

Pegadas lonxanas, as do chan.

As do teu amor

que camiños bordados marcan,

de recordos do brilante 

do teu sorriso no meu corazón.  
                                                            Esas están moi preto.

 

E pechar os ollos:

ti, eu, as sábanas

(desordeadas pola fera

paixón entre os nosos corpos).

Soñar espertos:

sorrisos intercambiados

no pacto que firmamos 

dende a liberdade

de matarnos de pracer.

Sentir nos teus brazos

a liberdade de voar:

alto, onde somos 

inalcanzables. Somos:

nós. Ti e eu, somos.

Ceibes para querer 

sen as limitacións

dos prexuízos humanos,

rompendo cas cadeas 

e botando as ás ao ceo.

Agora que aquilo

semella lonxe.

Equivoquémonos.

Equivoquémonos xuntos.

(Outra vez)